•بررسی پدیدارشناختی سبک معماری ایرانی ـ اسلامی؛ (مطالعة موردی خانة عباسیان کاشان)

معماری به‌مثابه هنری که تداعی‏گر عبودیت و توسعة بندگی است، از گذشته جایگاه وحدت و یکپارچگی و وجه تمایز فرهنگ اسلامی ـ ایرانی بوده است. این هنر، اما، با ورود مدرنیته از آماج آن محفوظ نمانده و دستخوش تغییر‌های محسوس شد. پیامد معماری مدرن مبتنی‌بر نگرش‏های راسیونالیسم و پوزیتیویسم، فضاهای تهی و خالی از روح است که گرچه به مدد بالاترین امکانات علمی و فناوری موجودیت یافته، اما گویی هنوز در انتظار نفس مسیحایی است که در آنها روحی بدمد. هستی انسان در ماهیت فضایی و موجودیتش، موجودیتی در جهان و درهم‏تنیده با آن است؛ لذا، زیست‌جهان جغرافیایی به‌خصوص جنبه‏های فضایی آن، اساس زیست‌جهان اجتماعی است. انسان با ادراک انفسی فضا به یک «این‏همانی با فضا» می‏رسد و هویت خود را در آیینة فضای پیرامونش می‌بیند. باتوجه‌به تأثیر‌های فضا بر نوع ادراک انسانی و غنای معماری ایرانی ـ اسلامی ازیک‏سو و تحول‌های مدرن معماری معاصر ایران ازسوی دیگر، مقالة حاضر با مطالعة موردی «خانة عباسیان» ـ به‏منزله محیطی با عناصر متمایزکنندة سبک معماری ایرانی ـ اسلامی ـ و به مدد روش پدیدارشناسی و شیوه‏های آن ازجمله بررسی اسناد، مصاحبه و مشاهدة مشارکتی، ادراک بازدیدکنندگان این خانه را به‌مثابه کنشگران بررسی انسان‌شناختی کرده‏است. ادراک حس آرامش در خانه، ادراک حس معنویت نسبت به سقف‌های گنبدی، دریافت قابلیت‏های مکانی خانه در جهت خلوت‏گزینی، ابراز علاقه‌مندی به سبک معماری خانه و توانایی کنشگر معاصر بر رمزگشایی از اصل حجاب، نمونه‌هایی از نتایج تحقیق است